Не кожны анёл мой заўважыць балкон
У засені шумных каштанаў.
Ды некалькі іх залятае здавён,
Упэўнена і апантана.
На гаўбцы пакінуць красоўкі свае,
Пратруць німб, чупрыны расчэшуць,
“Вітанкі”, — яны усміхаюцца мне
І ў шчочку цалуюць, канешне.
Гавэнды вядуць, пад гітару пяюць,
П’юць шэйкі, гарбату з лімонам.
І часам здаецца, нібыта я сню —
Так танчаць яны утрапёна.
І знікнуць, напэўна, у Горадзе сноў
Каб люд ратаваць ад зняверу і млосці.
І хтось на красоўкі забудзецца зноў —
Была каб нагода для госця.
|
|
